vrijdag 28 augustus 2015

Verscheurd tussen begin en einde.

Je gaat het mij niet horen ontkennen, mensen in het onderwijs hebben "toch wel chance". Ze zijn 9 weken thuis in de vakantie en hoeven niet te stressen over wel-opvang-geen-opvang. Zo ook wij. Mijn bevallingsverlof kwam dan nog eens goed uit zodat ik de grote vakantie ertegenaan kon plakken, dus: 5 maanden thuis met de baby, waarvan 2 maanden met het peuterpuberke erbij. Ik kan u verzekeren: tof, uiteraard, maar soms vaak vermoeiend. Sommige dagen dacht ik wel eens: werken is toch minder energierovend... Maar dat weet ik binnenkort te bevestigen of ontkennen. 

Wa-haaaaant: ik heb werk. Oef, yes, driewerf hoera en nogmaals een luide oef. 
Want het gaat slecht in het onderwijs. Laat onze ministers het u niet anders wijsmaken. Vraag gerust eens na in uw kennissenkring bij (vers-afgestudeerde) leerkrachten. Leerkrachten tekort? Ik dacht het niet. Werk tekort, ja, dat wel. Leerkrachten die zich jaren gesmeten hebben voor "hun" leerlingen, de collega's, de sfeer, de toekomst, moesten vrezen voor hun job. Het is niet eerlijk en zeker niet bevorderlijk voor de kwaliteit van het onderwijs. Maar ik ga mijn klaagzang hierover stoppen. Ik word er namelijk een beetje kwaad en triest van tegelijk.

Onmetelijk blij was ik dus toen ik te horen kreeg dat ik een fulltime opdracht zou krijgen voor een gans schooljaar. Dat is toch wel een aantal jaren geleden dat ik dat kon zeggen. Ik zal wel op twee vestigingen lesgeven, maar dat vind ik niet zo erg. Werk is werk, en ik mag kindertjes terug ambeteren met cijferkes. Dat heb ik gemist. 

Dat heb ik gemist. Het is dubbel om dat te schrijven en na te lezen. Want het is erg verscheurend. Ik ga mijn kindjes missen. De oudste doet dat gelukkig erg goed bij de crèche, dat wisten we al. Maar mijn kleine baby'tje moeten afzetten bij de crèche, dat is toch weer een proces van loslaten, na bijna een half jaar volcontinu niet verder dan binnen een straal van 2km van elkaar verwijderd te zijn.  "Blijf dan thuis voor de kindjes", zullen sommigen misschien denken. Maar dat is niets voor mij. Ik heb genoten van de periode "exclusief moederen" maar ik heb meer nodig. Ik hou er van om voor een klas te staan en leerlingen iets bij te brengen. Maar het verscheurd gevoel blijft wel. 

Vandaag konden we al eens oefenen. Personeelsvergadering en dus het eerste wen(half)dagje in de crèche. Er werden tranen gelaten, uiteraard, maar ik ging wel met vertrouwen weg. Ze zouden dat wel goed doen, mijn twee pagaddertjes. De tijd, die kroop in het begin voorbij, om daarna plots te vliégen. 12u! De oudste, die had me duidelijk gemist, de jongste lag gezellig te tukken. Alles goed verlopen, zowel eten als slapen. Nogmaals: wat een zalige crèche hebben wij toch voor onze kindjes! De peuter legde thuis onmiddellijk haar hoofd op mijn schouder: het teken om haar snel in bed te stoppen! Om daarna heerlijke quality-time te nemen met mijn baby'tje. Ik weet dat het onnozel klinkt, maar ze was precies al veranderd. Ze worden toch zo snel groot... 

donderdag 20 augustus 2015

Een fladderende pennenzak

Ja, het nieuwe schooljaar komt er weer aan. Miezemuis gaat binnenkort (volgende week!) terug naar haar vriendjes in de crèche, en zal haar zusje Wiezewup ook mee mogen nemen. Moeder voelt zich nu al klein, week en emotioneel worden bij die gedachte. Gelukkig weet ik dat ze daar in goeie handen zijn. Dat houdt mij recht.

Mijn pennenzak, die is dringend aan vervanging toe. Met behulp van deze tutorial van Oon, en de verbetering die ze hier postte, maakte ik een test-pennenzak in een restje van de stofjes van de eerste Jackie die ik maakte voor Miezemuis. Om het geheel te pimpen, streek ik er een applicatie van den Action op.

Goed gelukt, maar toch niet hélemaal wat ik wou. Stevigere vlieseline zou al een heel verschil maken. Daarom was het dus een testversie. Wat ben ik toch slim aan het worden! :-D


zaterdag 15 augustus 2015

Jump!

Voor mijn verjaardag kreeg ik een heleboel stofjes. Onmiddellijk fladderen dan duusd projectjes door mijn hoofd. Het eerste wat ik wou maken, was een jumpsuit voor mijn jongste miezemuizejong, ook wel Wiezewup genaamd.

Het kind groeit en bloeit, wat gaat dat toch snel... Gisteren namen we afscheid van pampers maat 4, nu draagt Wiezewup dezelfde pampers als grote Miezemuis, maat 5 dus. Ik heb nooit kleine baby's gehad, maar nu zijn we echt wel door dat klein gerief aan het vliegen. Nogmaals een bevestiging van het cliché: time flies when you're having fun kids.

Zo komt het dus dat ik een oud patroon uit mijn map viste: een jumpsuit van Kiind, in maat 80. Het is een beetje op de groei maar ik ben van plan om het haar regelmatig aan te doen, wat met het olifantenkleedje niet gelukt is...

We sukkelden wat met de halsboord en staken er begot een mouw ondersteboven in (oh boy), maar alles kwam goed :)


Een kleine babyboy

Nu ik een kleine twee jaar naai, durf ik de pretentie te hebben om eens iets voor een ander te maken als de gelegenheid zich ertoe dient.

Hiep hiep hoera, een vriendin van mij is bevallen van haar mooie baby boy, Jules. Zijn geboortekaartje is in het thema "strikjes en bolhoedjes". Even aankloppen bij schoonmoeder, ja hoor, zij kon een stofje scoren dat daar perfect bij past! 

Jules werd een grote baby geschat en doet dus ook niet mee aan kleine-baby-maatjes (net als mijn dochters) en dus maakte ik maar onmiddellijk maat 56. In zijn geboortepakket steekt een legging (volgens Griets gratis patroon), een zeverslabbetje (patroon van PiekeWieke) en een longsleeve waarop ik een snor flockte. Even uw aandacht trouwens: deze snor heb ik helemaal zelluf getekend, applaus voor mijn tekentalent! 

Op de foto lijkt de achtergrond van het stofje zwart, maar het is wel degelijk donkerblauw.  Lang leve duistere, druilerige zomerdagen. 

zondag 9 augustus 2015

29 + 1

Al een jaar baalde ik van die nieuwe aankomende voordeur. Jakkes bakkes, ik keek daar niet naar uit. De orders voor De Vent waren dan ook heel duidelijk: géén feest, géén toeters en bellen, gewoon in alle rust mijn verjaardag drie-en. Ah jaaa, vier-en is pas voor binnen tien jaar. Aargh. Jaja, ze is nog steeds grappig.

En driewerf hoera, De Vent luisterde. Geen evidentie, dat. (Hier volgt dan een rol-oog van het heerschap in kwestie.)
Anyway, mijn verjaardag is gepasseerd zoals ik dat wou: gezellig samenzijn met, en mij laten omringen door mijn gezin en familie. We aten taart en ijs (oh my God, Haägen Dazs macadamia nut brittle, me loves you!) en genoten van het mooie weer. Ik nam zo veel mogelijk in mij op: mijn Vent die zoveel moeite deed om het mij naar mijn zin te maken vandaag, mijn mooie dochters waarvan ik het niet erg vind dat ze soms een beetje my thunder stealen, mijn ouders, zus en vriend, schoonouders, mijn lieve meme (pepe, jij was er ook hé, ik heb je gevoeld), dank jullie wel. Ik zie jullie allemaal graag.

Edit: Uiteraard wil ik ook graag alle vrienden bedanken die vandaag aan mij dachten. Het is fijn te weten dat jullie er zijn.

En dan: cadeautjes! Iedereen bracht een stofje mee (oh! mooi! mooi! mooi!) en centjes voor in mijn sparen-voor-een-overlock pot. Ik kreeg ook nog oorringen, chocolade, Win-for-Life krasbiljetten, het boek Zo Geknipt 2, en Kleurboeken voor volwassenen. Dat laatste schijnt een nieuwe rustgevende trend/therapie te zijn. Baat het niet, dan schaadt het niet wink-emoticon



En vanavond gingen meneer en madam nog eens samen uit eten. Ik gunde mezelf een aperitief en schrok ervan dat ik dat na drie slokken al in mijn bloed voelde. Dat doet 13 maanden nuchter leven dus met een mens. Kleinste dochterlief, die uiteraard mee ging met haar melkvoorziening, zal goed slapen wink-emoticon.


Die verjaardag, die viel dus al bij al goed mee. We zijn vertrokken op tram 3!